สามทุ่มสิบห้าเวลาเธอตาย (8)

ทั้งสองเดินต้วมเตี้ยมช้าๆ รุจถามว่ากี่โมง เกรนตอบว่าสามทุ่มแล้ว รุจเล่าเรื่องที่เจอในลิฟท์ให้เกรนฟังเกรนบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว…เนื่องจาก lynbet ไม่แน่ใจว่าลิฟท์ใช้ได้ปกติหรือไม่ ทั้งสองจึงเลือกเดินขึ้นบันไดแทน เลี้ยวไปมาตามทางถึงห้องเปิดประตูพากันเข้าไป รุจถามว่าเอามือออกได้รึยัง เกรนบอกว่าอย่าพึ่งเดี๋ยวต้องไปปิดม่านให้เรียบร้อยให้รุจค่อยๆ เดิมตามมาช้าๆ จะพาไปนั่งรอที่เตียงก่อน รุจก้าวตามไป 1 ก้าว 2 ก้าว กำลังจะก้าวที่ 3

ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่น

“หยุด!” รุจชะงักเท้ากึก ทำไมเพื่อนต้องตะโกน แต่ที่แปลกคือเสียงดังมาจากด้านหลัง!?

“ถอยกลับมา!” เสียงเกรนดังอีกครั้ง

อะไรวะ รุจนึกในใจได้ แค่นี้ทำไมต้องตะโกนวะ อยู่กัน 2 คน เดี๋ยวข้างห้องก็ด่าเอาหรอก แต่พอคิดแค่นั้นก็หงายหลังล้มลงก้นกระแทกพื้นปูน เมื่อลืมตาขึ้นสิ่งแรกที่เห็นคือท้องฟ้ากับดวงดาว? ข้างๆ lynbet กันเกรนนอนหอบอยู่ เมื่อลุกขึ้นนั่งก็แทบเป็นลมเมื่อมองไปรอบตัวปรากฏว่าตนเองกับเกรนนั่งอยู่บนดาดฟ้า ห่างจากขอบตึกแค่ก้าวเดียว

รุจหน้าซีดหันไปถาม

“อะไรวะเนี่ย!? แกพาเราขึ้นมาทำอะไรบนนี้?”

เกรนหอบอยู่นาน แล้วสวนกลับ “เราไม่ได้พามา แกเดินขึ้นมาเอง!”

รุจยิ่งหน้าเสีย คืออะไร… เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ก็เมื่อกี้เกรนนำทางมานี่หว่า หรือว่า? แล้วก็แทบจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดในทันที หรือว่าคนที่จูงเขาขึ้นมาไม่ใช่เกรน แต่เป็นคนอื่น…!!? เชี่ย จริงเหรอเนี่ย รุจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น บอกว่าเกรนไปรับถึงลิฟท์ เดินๆ ไปสักพักบอกว่าขึ้นบันไดเพราะลิฟท์เสียก็เดินตามมา ที่แท้เดินขึ้นบันไดมาบนดาดฟ้า…

เกรนเล่าบ้าง พอออกมาจากห้องก็วิ่งไปรอลิฟต์ชั้น 9 แต่อยู่ๆ มันก็เคลื่อนขึ้นไปชั้นบนสุด ก็รีบวิ่งตามขึ้นมาขึ้นมาถึงไม่เจอใคร แต่ได้ยินเสียงเปิดประตูดาดฟ้า จึงรีบวิ่งตามขึ้นมา และเห็นรุจกำลังเดินไปขอบตึกรุจได้ยินก็พูดอะไรไม่ออกใจเต้นตึกตัก คิดในใจ มันก่ะเอาตายจริงๆ ต้องพูดว่าจวนเจียนสุดๆหากเกรนมาช้ากว่านี้อีกวินาทีเดียว คงเดินพลัดตกตึกแน่ๆนั่งนิ่งอยู่นานถึงถามว่ากี่โมง เกรนตอบว่าสามทุ่มกว่าแล้ว แต่ไม่รู้กี่นาทีจะเอายังไง รุจถามกลับว่าตอนมามายังไงเกรนบอกว่าตกใจเลยมองแต่พื้นตลอด รุจคิดแป๊บจึงบอกว่า

“นั่งมันบนนี้ถึงเช้าเลยล่ะกัน”

ทั้งสองก็นั่งพิงกันบนดาดฟ้า เมื่อตื่นมาอีกครั้งแสงแดดก็สว่างจ้าพอดี ทั้งสองแต่งตัวเสร็จก็ว่าจะไปหาคนทรง

แต่เกรนชวนรุจไปที่หนึ่งก่อน ฝ่ายนิติฯ ขอเข้าไปดูกล้องวงจรปิด ขอดูภาพเหตุการณ์เมื่อคืนช่วง 21.15 น.ทุกคนดูภาพก็ได้แต่ขนลุก เพราะในกล้องวีดีโอหลังจากลิฟท์ทำงาน รุจเดินออกมาจากลิฟท์คนเดียวมือข้างหนึ่งปิดที่ตา แต่อีกข้างยื่นไปข้างหน้า เหมือนมีคนฉุดให้เดิน รุจพูดอะไรไม่ออกหลังจากนั้นทั้งสองตรงดิ่งไปหาคนทรงทันที เมื่อเข้าไปถึงคนทรงคนนั้นยิ้มให้และบอกว่าเขาไปแล้ว ทั้งสองคนได้ยินก็ดีใจโดยเฉพาะเกรน หนึ่งปีแห่งความกลัว 365 วันแห่งความสะพรึงสิ้นสุดลงซะที

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่พบเหตุการณ์แปลกๆ อีกเลย เกรนย้ายออกจากคอนโดนั้น ส่วนคอนโด XX ที่ซื้อไว้ก็ขายต่อไปแล้วกลับไปอยู่กับแม่และน้า แม้รุจจะไม่พอใจนักเพราะเหตุการณ์สุดท้ายเกือบทำเอาชีวิตไม่รอดแต่ก็เลือกที่จะไม่จองเวรกัน หากมีโอกาสเขากับเกรนก็มักจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แพรอยู่เสมอ..

กลับสู่หน้าหลัก